Varmıyız?

Bu Vatan bizim, bu Bayrak bizim, bu Ezan bizim, insanlar bizim. Kimiyle ya akrabayız, ya komşuyuz, ya iş arkadaşıyız, ya hemşeriyiz, ya meslektaşız, ya gönüldaşız, ya soydaşız ya da zaten Aynı Allah’ın kullarıyız. Kimimiz biraz haylaz, kimimiz biraz huysuz, kimimiz biraz muhteris, kimimizin gözü doymaz, kimimiz uslanmaz olsak ta aynı topraklarda, aynı havayı teneffüs ederek yaşıyoruz, bizden sonra da nesillerimiz yaşamaya devam edecek.

Kural dışına çıkarak nefsinin hevesine kapılarak, hırsıyla ölmeyecek gibi hareket edenler olduğu gibi, şeytanın askerliğine de soyunanlar mutlaka var oldu ve olacak. İnsanlık tarihinin başlangıcından bu yana da mazlumun yanında, kanaatkar, hakkın ve haklının, doğrunun yanında olanlar da oldu ve olmaya da devam edecek.

Bir kısmı ağır bedeller altında bu işi yaparken bir kısmı da gönül köprüleriyle karanlıklara ışık olmaya çalıştı.

Allah Rasulu’nun “ bizi aldatan bizden değildir” dediği hadis; aslında hakkın ve hakikatın özü, kimlik ve kişiliğimizin yansıması olmak zorunda değil midir?

Yunus’un dilindense ;
Bir kez gönül yıktınısa
Bu kıldığın namaz değil
Yetmiş iki millet dahi
Elin yüzün yumaz değil

Bir gönülü yaptınısa
Er eteğin tuttunusa
Bir kez hayır ettinise
Binde bir ise az değil

Yol odur ki doğru vara
Göz odur ki Hakk'ı göre
Er odur alçakta dura
Yüceden bakan göz değil” dememiş miydi?

Kayseri’li şair Bestami Yazgan ise, gönül çağlayanından fışkıran dizeleriyle;
Çiçeklerle hoş geçin,
Balı incitme gönül.
Bir küçük meyve için
Dalı incitme gönül.

Konuşmak bize mahsus,
Olsa da bir güzel süs,
‘Ya hayır de, yahut sus.’
Dili incitme gönül.

Sevmekten geri kalma,
Yapan ol, yıkan olma,
Sevene diken olma,
Gülü incitme gönül.

Başın olsa da yüksek,
Gözün enginde gerek,
Kibirle yürüyerek
Yolu incitme gönül.

Mevlâ verince azma,
Geri alınca kızma,
Tüten ocağı bozma,
Külü incitme gönül.

Dokunur gayretine,
Karışma hikmetine.
Sahibi hürmetine
Kulu incitme gönül.

Diyerek ne de güzel söylememiş miydi?

Şiirleri Yunus’un şiirlerine benzetildiğinde ise aynı Şair;

Benlikten soydular bizi,

Ateşe koydular bizi,

Şükür, sevgi dergahında,

Yunus’tan saydılar bizi, diyerek her katılaşmış gönlü, sevgiyle yeşertmenin güzelliğini dile getirmişti.

Toplumlara kaos, kargaşa, fitne, fesat, hırs, kin ve entrika tohumu ekenlere inat, insani duruşumuzu bozmadan, bu gönül insanlarının dediği gibi “ sahibi hürmetine, kullarını incitmemeye”, gönüller yıkmadan sevgi ve şefkat tohumları ekerek, diriliş medeniyetini inşa etmeye, yalnız ve yalnız bir tek güce Allah’a boyun eğmeye ve kul olmaya var mıyız?

(Merhametli, insanlara danışıp fikirlerine saygı gösteren, emin, sabırlı, hoşgörülü, güzel ahlaklı, cömert, güler yüzlü, alçak gönüllü, ağzından kötü söz çıkmayan, kimseyle çekişmeyen, her zaman ağırbaşlı, dünya işleri için kızmayan, insanı ümitsizliğe düşürmeyen, kimsenin kusurunu aramayan, affedici olup, intikam peşinde koşmayan, hoşlanmadığı şeyler hakkında susan) O; Alemlere rahmet olarak gönderilen, Habibi’nin güzel ahlakı ile ahlaklanmaya var mıyız?

Var olanlara; bizden, selamlar olsun. Kula, güce, makama, paraya, şana, şöhrete, şehvete boyun eğenlerin karanlıklarını aydınlatabilmek adına mum yakmaya da, “ Yunus eğri büğrü söyleme, seni de sigaya çeker, bir molla kasım” misali, yeri ve zamanı geldiğinde bir Molla Kasım olmaya da mecburuz.

Var mıyız? demiyorum, mecburuz….