Yayın Tarihi:03 04 2013 22:18(62908)

Ön yargı

Daha önce ki bir yazım da,"kış geldi yine gönlüm hoş değil" demiştim. Gerçekten yine gönlüm hiç hoş değildi. Eh gönlüm hoş olmayınca yazamıyorum da. Yazamadım, bu kış kendimi bir parça da olsa okumaya verdim.

Çevremden "yazılarına neden ara verdin" diye soruyorlar.Belli bir cevabım da yok doğrusu..Bir kaç yazı taslağı hazırladım,tam onları kaleme almak istediğim de,hafta sonu bir televizyon programın da "ön yargı" konusu işlendi. Önce onu sizlerle paylaşmak istedim.Belki bir kısmınız bu programı seyretmiştir ama,eskimiş de olsak,öğretmeniz ya"Tekrar da fayda vardır dedim,yazıyorum.

Evet, konumuz ön yargı. Nedense insanlara hep ön yargılı davranırız. Sokak da gördüğümüz kişinin yürüyüşüne, hareketlerine, tipine bakar hoşlanmayız. Hatta argo tabirle gıcık kaparız. Şahsın dış görünüşüne bakıp hüküm veririz. Ama o kişi ile hiç konuşmamışızdır. Bir gün hiç ummadığınız bir yerde karşılaşır, konuşmak zorun da kalırsınız. Sonra yavaş, yavaş "Ya o kadar da itici değilmiş" demeye başlarsınız. Belki bir süre sonra en sevdiğiniz arkadaşınız, sırdaşınız oluvermiştir. İşte ön yargı böyle bir şey...

Televizyon da seyrettiğim program da iki şahsın başından geçen olaylar hepimizin yaşadığı, hem de sıkça yaşadığı olaylar.

Şahıs arabasıyla çok yorgun bir halde evine dönerken sokağın nereden gireceğine karar veremez, arabasıyla duraklar. Tabii İstanbul trafiği ve arkadan gelen taksi sürücüsü bunu affetmez. Arkadan el kol hareketleri, bağırmalar başlar. Olayın kahramanı hiç sinirlenmeden, gayet sakin bir şekilde taksi sürücüsün yanına yanaşıp camını açar, "sen benim durumumu biliyor musun?" der. Belki ben işten kovuldum, belki çok yorgunum, belki cenazeden geliyorum, belki çocuğumu hastanede bıraktım oradan geliyorum der. Taksi sürücüsü kusura bakma ağabey dedikten sonra, mahcup bir tavırla yoluna devam eder.

Bayan sunucu ise kendi başından geçen olayı anlattı. Anlattıkları oldukça ilginçti. Bir alışveriş merkezine arabasıyla giderken, önüne aniden bir başka araç kontrolsüz bir şekilde çıkıverir. Bayan hiç yapmadığım halde kornaya sonuna kadar bastım ve bağırdım dedi. Alışveriş merkezine girdikten sonra, önüme az önce kontrolsüz bir şekilde çıkan genç yanıma geldi. Hanımefendi özür dilerim, beni affedin, hatalıydım. Ama çok dalgındım, az ötede bulunan saçları ve kaşları dökük bayanı göstererek, kız arkadaşımı kemoterapiden getiriyordum, moral olsun diye buraya gelmiştik, diyerek kız arkadaşıyla ayrılıp gider. Bu defa bayan sunucu, az önce yaptığı hareketten dolayı mahcup olur ve gençten özür diler.

İşte ön yargı böyle bir şey" Hiç ummadığınız bir anda olay tersine dönüveriyor. Bunlar olumsuz ön yargının, olumluya dönüşmesi.

Bunları dinledikten sonra, benim de lise yıllarımda olumlu bir ön yargının olumsuza dönüştüğü bir olay aklıma geldi. Lise son sınıftayız, tarih hocamız derste sözlü yapmaya başladı. Hocalarımız beni de bilhassa tarih, coğrafya ve edebiyat derslerin de çok faal olduğum için pek sözlüye kaldırmazlardı. Günlük ders çalışır her ders olmasa bile sık, sık konu anlatmaya tahtaya kalkardım. Bu yüzden hiç sözlüye kalkmadığım yıl bile olmuştu. Ancak hocamız beni o gün sözlüye kaldırdı. Ben gayet rahatım. Birinci soru geldi, bilemedim. Arkadaşlar hemen karşıdan kopya vermeye başladılar, ama sözlüde kopya pek işe yaramıyor. Karşıdan ne denildiğini anlayamıyorsun. Hocamız olayı farketti. "Arkadaşlar, siz kendinize bakın, Doğan nasıl olsa başını kurtarır" dedi. Sorular arka arkaya geliyor ama hiç birine cevap veremiyordum. Doğan hem kendini, hem hocasını kurtaramıyordu. Artık kendimi değil, hocamı düşünmeye başladım. Zayıf almak hiç umurumda değildi. Hocamı mahcup etmiştim, bana güvenini sarsmıştım. Çok utanmıştım. İnanın yer yarılsa içine girsem atasözü o an sanki benim için söylenmişti. Bir soruya bile düzgün cevap veremedim. Not olarak hakkım sıfırdı. Hocamız derslerdeki faaliyetinde dolayı dört veriyorum dedi. Bu olay beni daha da utandırdı. Zayıf almak hiç önemli değildi. Bir ders sonra bunu telafi ederdim, kendime güveniyordum. Ama hocamızın olumlu ön yargısını, olumsuza çevirmiştim. Dersten çıkınca hemen özür diledim. Kendisi çok anlayışlı davrandı, beni bir de teselli etti, ama hala o an beni hatırladıkça utandırıyor.

Biz hayata hep olumlu ön yargılarla bakalım. Bırakalım olumsuz ön yargıları. Kim bilir kimlerin ne sıkıntısı ne derdi vardır. Anlık ön yargılardan vazgeçelim.

Ne demiştik? İnsanlara enselerinden değil, karşıdan bakalım. Gözlerini de, gözlerinin güzelliğini de o zaman görürüz.

Facebook'ta Paylaş

Yorumcuların dikkatine! Yasal Uyarı! Yorumlarınızı anlaşılır bir dille ve dilbilgisi kurallarına uygun olarak özenle yazınız. BÜYÜK HARF kullanmayınız. Tekrar okuyarak yanlışlarınızı düzeltiniz. Anlaşılmaz kısaltmalar yapmayınız. Lütfen yorumlarınızda terbiye dışı sözler kullanmayınız. Yazılan yorumların sorumluluğu yazarına aittir. Sonradan pişman olunacak hukuki sorunlarla karşılaşmamak için kişi veya kurumlara yöneltilmiş olan eleştirileriniz hakarete varmasın. Yorumlar denetlendikten sonra yayına verilecektir. Yazılarımızda yanlış ya da kusurlu bir konu bulunursa bunu lütfen bize bildiriniz.
Yukarıdaki Sözleşmeyi/Uyarıları kabul ediyorum.
'Evet' Yazın:
İsim:
E-mail:	(isteğe bağlı)
Beni Hatırla \| Beni Unut